വളരുന്ന മലയാളികളും മുരടിക്കുന്ന മലയാളവും

നാല് ദ്രാവിഡ ഭാഷകളിൽ പ്രധാനപെട്ട ഒന്നാണ് മലയാളം, കേരള സംസ്ഥാനമൊഴികെ രണ്ട് കേന്ദ്ര ഭരണ പ്രദേശങ്ങളിലെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാണ്. കൂടാതെ നീലഗിരി, കന്യാകുമാരി എന്നീ അയൽ സംസ്ഥാന ജില്ലകളിലും മലയാളം ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്. ഏകദേശം 36 മില്ല്യൻ ആളുകൾ മലയാളം സംസാരിക്കുന്നു വിദേശങ്ങളിൽ മലയാളികളുടെ ബാഹുല്ല്യവും ഇടപെടലുകളും കാരണം ചില വിദേശികളും മലയാളം സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്.

മലയാളം എന്ന വാക്ക് മല, അളം(സമുദ്രം) എന്നീ രണ്ട് വാക്കുകൾ ചേർന്നുണ്ടായതാണ്. കേരം തിങ്ങും കേരള നാട്, മലകൾ തിങ്ങും മലനാട് എന്നൊക്കെ



കേരളത്തെ കുറിച്ച് പറയാറുണ്ടല്ലൊ, ഈ മലയാളനാട്ടിലെ ജനങ്ങളെ മലയാളി എന്നും അവരുടെ ഭാഷയെ മലയാളം എന്നും പറയുന്നു. മലക്ക് പുറത്ത് കയറിനിന്ന് സമുദ്രത്തെ പുണരുന്ന് എന്തുകൊണ്ടും മലയാളത്തെ പൂർണ്ണമായും ഉൾകൊള്ളുന്നുണ്ടെങ്കിലും എഴുത്തച്ചന്റെ നാടായ (തിരൂർ) മലപ്പുറത്തിന് പ്രത്യേക ബഹുമതി മലയാള സമൂഹം നൽകുന്നുണ്ടോ എന്നൊരൂ സംശയമുണ്ട്. അതിലേക്ക് പോകുന്നില്ല.

മലയാളികൾക്കുള്ളത് പോലെ തന്നെ മലയാളത്തിനും കുറെ പ്രത്യേകതകളുണ്ട്. എല്ലാവർക്കും അറിയുന്നത് പോലെ, ആംഗലേയ ഭാഷയിൽ മലയാളം തലതിരിച്ചിട്ടാലം malayalam (palindrome word, അനുലോമവിലോമപദം) മലയാളം എന്നുതന്നെയാണ് വരിക. ഭൂലോകത്തും ബൂലോകത്തും മലയാളിയെ എങ്ങിനെ തിരിച്ച്പിടിച്ചാലും അവൻ മലയാളി അല്ലാതാവില്ല. പാരവെപ്പ്, അഹംഭാവം തുടങ്ങിയ ഗ്രേഡ് കൂടിയത് മുതൽ ഞരമ്പ് രോഗം, പീഡനം, അസഹിഷ്ണുത തുടങ്ങിയ ഇനങ്ങൾ വരെ കുത്തകയായി നിലനിർത്താൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു നമ്മൾ.

37 വ്യജ്ഞനാക്ഷരങ്ങളും 16 സ്വരാക്ഷരങ്ങളുമടങ്ങിയ 53 അക്ഷരങ്ങളുള്ള മലയാളത്തിൽ പ്രത്യേകം നമ്പറുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഇന്ന് ഉപയോഗത്തിൽ ഇല്ല. അതിനെ കൊന്നു കളഞ്ഞു. മലയാളത്തെ തന്നെ എങ്ങിനെ കൊല്ലണമെന്നൊക്കെ ഗവേഷണം നടത്തേണ്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നമുക്ക് പുരോഗതി എന്നു പറഞ്ഞാൽ ‘കണ്ടം വെച്ച കോട്ട്‘ എന്നത് പോലെ ഇടക്കൊക്കെ ആംഗലേയം ചേർത്ത് മലയാ‘ല‘ത്തെ കട്ടികുറച്ച് പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു എന്ന്. ഈ പുരോഗമനക്കാരുടെ ഭാഷയെ പുതിയ ഗ്രാമ്യഭാഷയായി എഴുതിചേർത്ത് മലയാളത്തിന് പോരിശകൂട്ടാം . മലയാളത്തിൽ പല ഏരിയകൾക്കനുസരിച്ച് വ്യത്യസ്തമായ ഗ്രാമ്യഭാഷകളുണ്ടല്ലൊ, ഒരെണ്ണം കൂടിയത് കൊണ്ട് ആർക്കെന്തു ചേതം.

മലയാളികൾ ഭൂലോകത്ത് ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ മലയാളം മലയാള ഭൂമിയിൽ ചക്രശാസം വലിക്കുകയാണ്. അതിനുള്ള കാരണം മലയാള ഭാഷക്ക് കാലഘട്ടത്തിനനുസരിച്ചുള്ള വളർച്ചയില്ല. ഇന്ന് ലോകത്ത് ശക്തിപ്രാപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭാഷകളെല്ലാം പുതിയ വാക്കുകളെ എഴുതിചേർത്ത് ഭാഷക്ക് ജീവൻ നൽകുന്നു. എന്നാൽ മലയാള ഭാഷ വാക്കുകളെ കടംവാങ്ങുന്നതിനാൽ ഭാഷ വളരുന്നില്ല എന്നുമാത്രമല്ല, കടങ്ങൾ പെരുകി ദാരിദ്ര രോഗം പിടിപെട്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ പോലുമാകാതെ നശിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

വാക്കുകളെ കടം വാങ്ങാതെ മലയാളം സംസാരിക്കുക എന്നത് അസാധ്യമായി തീർന്നിരിക്കുന്നു. മധുരം മലയാളം എന്നൊക്കെ ഓമനപേരിൽ നടക്കുന്ന പരിപാടി വിളിച്ചു പറയുന്നത് അത്തരത്തിലുള്ളവയാണ്. ആധുനിക മലയാളത്തിന്റെ പിതാവായ എഴുത്തച്ചൻ 16-17 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ രൂപപെടുത്തിയ ആധുനിക മലയാളം എത്ര വളർന്നിട്ടുണ്ട്, എത്ര വാക്കുകൾ പുതുതായി ചേർക്കപെട്ടു എന്നൊക്കെ പഠിച്ചാൽ മനസ്സിലാവും മലയാള ഭാഷയുടെ വളർച്ചയുടെ തോത്.

1981ൽ ലിപികളിൽ പരിഷ്കാരങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കിയതും 1999 ‘രചന‘ ലിപികൾക്ക് പുതിയ രൂപകല്പന ചെയ്തതും മലയാള എഴുത്തുകളെയും അച്ചടികളെയും സഹായിച്ചെങ്കിലും പുതിയ വാക്കുകളുടെ അപര്യാപ്തത മൂലം കാര്യമായ പുരോഗതി സൃഷ്ടിച്ചില്ല. 1995കളിൽ കോളേജിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ ‘മലയാല’ത്തിൽ സംസാരിക്കുന്ന മാഡം പറഞ്ഞു, മലയാള ഭാഷക്ക് പുതിയ ഒരൂ ‘ജഗപൊഗ’ വചനം ലഭിച്ചെന്ന്. ജഗപോഗ എന്ന വാക്ക് സിനിമ മാധ്യമങ്ങൾ നൽകിയ സംഭാവനയായി ചേർത്താൽ തന്നെ ആധുനിക ലോകത്ത് മലയാളത്തിന് അത്യാവശ്യത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ട വാക്കുകൾ ലഭിച്ചിട്ടില്ല. സാഹിത്യകാരന്മാരെ കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക നായകന്മാരെന്ന് ഓമനപ്പേരിൽ താലോലിച്ചിട്ടും ഭാഷക്ക് ജീവൻ നൽകുന്ന വിഷയത്തിൽ പുരോഗതി നൽകാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല എന്നതാണ് വസ്തുത. കവിതയും കഥകളും പറഞ്ഞുനടന്നൊ, അതല്ലെങ്കിൽ സാഹിത്യമേഖലകളിൽ വിലസി രാഷ്ട്രീയ വിമർശനം നടത്തിയോ നേടിയ ‘സാംസ്കാരിക നായക പട്ടം’ മലയാള ഭാഷയുടെ വളർച്ചക്ക് എന്ത് ഗുണമാണ് നൽകിയിട്ടുള്ളത്? ഇംഗ്ളീഷ് മീഡിയം വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ നിന്നും പഠിച്ചിറങ്ങുന്ന കുട്ടികൾക്ക് മലയാള ഭാഷയിൽ ശോഷണം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആരാണ് അതിനുത്തരവാദി?

അരിയുമോന്ന് ചോദിച്ചാൽ അരിയില്ലാന്ന് പറ്യും. അവരെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല, കുട്ടികളെ ഉന്നത നിലവാരത്തിലുള്ള വിദ്യാഭ്യാസമെന്ന് പറഞ്ഞ് കുറേ കാശും കളഞ്ഞ് നമ്മളെല്ലാം ഇംഗ്ളീഷ് മീഡിയത്തിൽ ചേർത്ത് പഠിപ്പിക്കുന്നത് നാലാളുകളെ അറിയിക്കാനാണ്. പഠിച്ച് വരുന്ന കുട്ടികൾ അരിയില്ല, പരയില്ല എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാലല്ലെ ഇന്നൊക്കെ സ്ഥാനം കിട്ടൂ…, ഇന്നലെ വരെ നന്നായി സംസാരിച്ചിരുന്നവർ വല്ല ആൽബത്തിലോ സിനിമയിലോ മുഖം കാണിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ മലയാളം പറയുമ്പോ മാത്രം ‘കൊഞ്ഞ’ രോഗം വരുന്നു. ചില സംസാരങ്ങൾ കേട്ടാൽ രണ്ടെണ്ണം കൊടുക്കാൻ തോന്നും.. ‘മലിയാലം‘ പറയാൻ കഴിയാത്തവർ ഇംഗ്ളീഷിലോ അല്ലെങ്കിൽ ഇഷ്ട ഭാഷയിലോ സംസാരിക്കുക, അല്ലാതെ മലയാളത്തെ കൊഞ്ഞനംകുത്തരുത്.

സാംസ്കാരിക നായകന്മാർ മംഗ്ലീഷ് ‘മലയാലി‘ കളെ പരിഹസിക്കുന്നതിന് പകരം പ്രായോഗികമായ നിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകാൻ കഴിയുമൊ? മലയാളം ഈ ആധുനിക ലോകത്ത് എങ്ങിനെ മധുരമായി പറയാൻ കഴിയും? എത്ര മലയാള സാഹിത്യ സാംസ്കാരിക നായകന്മാർക്ക് പത്ത് മിനിട്ട് ശുദ്ധ മലയാളത്തിൽ സംസാരിക്കാൻ കഴിയും? ഞാൻ സാഹിത്യത്തെ കുറിച്ചല്ല പറയുന്നത്, ആധുനിക ലോകത്ത് പകരം വെക്കാൻ ഇല്ലാത്ത എത്ര വാക്കുകളെ കുറിച്ചാണ്. ഈ കണക്കിന് പോയാൽ മലയാളത്തെ ‘മങ്കി‘ യാക്കി മംഗ്ളീഷെന്ന് വിളിക്കേണ്ടിവരും.

സാംസ്കാരിക നായകന്മാർ പരസ്പരം ആളാവാൻ മത്സരിക്കുകയാണ്… സാഹിത്യകാരനാവാൻ കടിച്ചാൽ പൊട്ടാത്ത വാക്കുകൾ പ്രയോഗിച്ചും ഖദർ ജുബ്ബയിട്ട് നടക്കുന്നവരും മലയാളമണ്ണിലുണ്ട്. വിശ്വസാഹിത്യപട്ടം നേടിയവരിൽ സാഹിത്യത്തെ ചില ‘ആളുകളുടെ‘ കുത്തകയായി മാറ്റാനും ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പുതിയ എഴുത്തുകാരെയും രചനകളെയും കാണാൻ പോലും മനസ്സ് കാണിക്കുന്നില്ല. ഈ അടുത്ത കാലത്തൊരൂ കല്പണിക്കാരന്റെ കവിതാ സമാഹാരത്തെ കുറിച്ച് അഭിപ്രായം പറയാൻ പോയിട്ട് ഒന്ന് നോക്കാൻ പോലും മനസ്സ് മുരടിച്ചവരാണ് ഇന്നത്തെ കവി ആശാന്മാര്. കല്പണിക്കാരന് കവിത എഴുതാൻ പാടില്ലെ എന്നാരും ചോദിക്കരുത്. പല അതിർവരമ്പുകളും മറികടന്നെത്തിയ അയ്യപ്പനെ ആദരിച്ചത് കേരളത്തിന് മറക്കാനായിട്ടില്ല. ഞാൻ ആ വിഷയത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നില്ല.

പരസ്പരം വിമർശനങ്ങൾ നടത്തി മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ ജനശ്രദ്ധ പിടിച്ചുപറ്റാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിന് പകരം മലയാളിയ്ടെ സാംസ്കാരിക പൈതൃകത്തിന്റെ അടിത്തറ കാത്ത് സൂക്ഷികാൻ ഭാഷാപരമായ് പുരോഗതിക്കാണ് സാംസ്‌കാരിക നായകന്മാർ ശ്രമിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അല്ലാത്ത പക്ഷം മലയാളം മരിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കും. ഇന്ന് ആംഗലേയ ഭാഷ പ്രയോഗിക്കാതെ സംസാരിക്കാൻ കഴിയാത്ത സാംസ്കാരിക നായകരെ അനുഭവിക്കുന്ന നമുക്ക് ഭാവിയിൽ സാംസ്കാരിക കേരളമെന്ന് അക്ഷരതെറ്റ് കൂടാതെ എഴുതാൻ കഴിയാത്ത സാംസ്കാരിക നായകന്മാരെ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും.